در نزدیکی کوبه ژاپن در شهر ساحلی میکاز، جیگوروکانو در تاریخ ۲۸ اکتبر ۱۸۶۰ متولد شد. کانو پسر بچه‌ای بود ضعیف‌الجثه و لاغر اندام که دائماً مریض بود و بیماری‌ها یکی پس از دیگری به سراغ او می‌آمدند. کانو برخلاف نظر پزشکش تصمیم گرفت برای بهبود سلامتی خود به ورزش روی آورد و از همان جا کانو یاد گرفت که چگونه مقابل هم سن و سالهای زورگو و گردن کلفت خود دفاع کند.
خانواده کانو در سال ۱۸۷۱ به توکیو نقل مکان کردند. کانو در سن ۱۸ سالگی در مدرسه هنرهای رزمی جوجیتسو در رشته «تن‌جین شینوریو» که یکی از هنرهای رزمی بود، ثبت‌نام کرد. این رشته شامل ضربه زدن و گلاویز شدن می‌شد و به داشتن هارمونی، بیشتر تأکید داشت تا مبارزه کردن.
کانو پس از تحصیل در مدرسه «تن‌جین شینوریو» به مدرسه «کیتوریو» رفت و در آنجا تحت تعلیم «تسونتوشی ایکوبو» قرار گرفت. این زیرمجموعه از «جودبیستو» بسیار نرم‌تر و ملایم‌تر از رشته «تن‌جین شینوریو» بود که در آن بر ضربه‌های آزاد و تکنیکهای سمبلیک و تکنیکهای پرتاب کردن تاکید می‌شد. در این زمان کانو به مطالعه جامع در مورد سبک‌های دیگر جوجیتسو، مثل «سکی‌گوشی‌ریو» و «سیگوریو» پرداخت.
کانو اعتقاد داشت در بیشتر ورزشها، به تعلیمات ذهنی و روحی کمتر توجه شده است و این نکته را یک کمبود آموزشی احساس کرد.
کانو در سال ۱۸۸۰ بازنگری تکنیکهای جوجیتسو را آغاز کرد و دریافت که با ترکیب کردن بهترین تکنیکهای مدارس رزمی مختلف و جمع‌آوری آنها در یک سیستم، می‌تواند یک برنامه تمرینی فیزیکی که شامل مهارتهای ذهنی و روحی نیز شود، پدید آورد. او اعتقاد داشت با حذف فنون خطرناک، سبک حاصل باید حالت مسابقه‌ای و رقابتی داشته باشد.
به این ترتیب کانو در سال ۱۸۸۲ با گردآوری مجموعه بهترین حرکات پرت کردن و زمین زدنِ سبک قدیم جوجیتسو و اضافه کردن حرکاتی که خود مبدع آنها بود و حذف تعدادی از تکنیکهای خطرناک، ورزش جدید خود، «جودو» را معرفی کرد.
ورزش جودو در ایران
در سالهای قبل از ۱۳۴۵ در دانشکده افسری شهربانی و برخی مراکز ورزشی نیروهای مسلح یک سری فنون دفاع شخصی به نام جودو آموزش داده می شد تا اینکه شخصی به نام بهروز سرشار که افسر پلیس بود با استفاده از بورسیه تربیت بدنی شهربانی به بازدید آکادمی پلیس سوئد اعزام و در آنجا با تمرینات جودو واقعی آشنا گردید و پس از مراجعت با گزارش وی و تصویب مقامات شهربانی آن زمان دو نفر استاد ژاپنی به نام های اکیدا و ناکامورا به ایران آمدند و برای مدت دو هفته در سال ۱۳۴۵ در سالن ورزش دانشکده افسری شهربانی پرسنل این سازمان را آموزش دادند. پس از آن آقای سرشار در سال ۱۳۴۷ به کودوکان ژاپن رفت و پس از مراجعت از طی دوره با کمربند دان یک و اخذ مجوز صدور کمربند قهوه ای، انجمن جودو پلیس و بعد از آن انجمن جودو نیروهای مسلح را تشکیل داد و در سال ۱۳۴۹ اولین کلاس رسمی مربیگری جودو نیروهای مسلح را در محل دانشکده پلیس تشکیل و آقایان فکرت، علمی و کیهان به اتفاق ۶۰ نفر دیگر از پرسنل نیروها موفق به اخذ کمربند و حکم رسمی مربیگری از این کلاس گردیدند. سپس از تعداد فوق همین ۳ نفر شروع به فعالیت در نیروهای مربوطه و گسترش آموزش جودو در باشگاههای شخصی نموند.
در یازدهم دی ماه سال ۱۳۵۴ فدراسیون جودو ایران تأسیس گردید و آقای بهروز سرشار به عنوان رئیس و بهمن فکرت به عنوان دبیر فدراسیون معرفی گردیدند. فدراسیون جودو در سال ۱۳۵۵ با تشکیل کلاس داوری با حضور داور بین‌المللی ژاپنی آقای ماتسوشی نسبت به تربیت داوران همت گمارد و همچنین با برگزاری مسابقات قهرمانی کشور، نیروهای مسلح و دانشجویان، فدراسیون جودو حضور فعال خود را بین سایر رشته‌های ورزشی اعلام داشت. در سالهای بعد با شرکت در مسابقات ارتشهای جهان (سیزم) و شرکت در تورنمتهای مختلف جودو در روسیه و ایتالیا و اعزام مربیان به کودوکان ژاپن پایه‌های جودوی کشور را بیش از پیش مستحکم نمود.
تیم جودو ارتش ایران در سال ۱۳۵۶ (۱۹۷۷) برای نخستین بار در مسابقات سیزم شرکت کرد و سیف‌الله جواهری یک نشان طلا برای ایران کسب نمود. پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ آقای بهمن فکرت از طرف آقای شاه‌حسینی سرپرست تربیت بدنی ابتدا به عنوان سرپرست فدراسیون ورزشهای رزمی تعیین شد. در زمان ریاست آقای داوودی شمسی به پیشنهاد آقای فکرت سه رشته جودو، کاراته و تکواندو از یکدیگر جدا شدند و بهمن فکرت به عنوان رئیس فدراسیون جودو منصوب گردید. پس از یک سال یعنی در سال ۱۳۵۸ مجدداً فدراسیون ورزشهای رزمی ایجاد و محمد مهرآیین به سمت رئیس این فدراسیون انتخاب شد و تا سال ۱۳۶۰ عهده‌دار این سمت بود.
در سال ۱۳۶۰ بار دیگر فدراسیون جودو به طور مستقل تا سال ۱۳۶۳ زیرنظر و ریاست مهرآیین قرار داشت. تیم جودو ایران نخستین بار در سال ۱۳۶۳ در مسابقات قهرمانی آسیا در کویت شرکت کرد و مهران ویسه و رمضانعلی خانبابایی موفق شدند دو مدال برنز کسب نمایند. دو سال بعد در بازیهای آسیایی ۱۹۸۶ سئول مرتضی خدادادی یک مدال برنز برای تیم ایران کسب نمود. جودو ایران برای اولین بار در مسابقات جودو قهرمانی جهان در فرانسه به سال ۱۹۹۷ شرکت نمود که تنها یک عنوان پنجم به وسیله محمود میران حاصل این حضور بود.
درباره جودو
در ورزش جودو، محیط کل تشک ها ۱۴ در ۱۴ متر می باشد و فاصله انتهای تشک قرمز از انتهای تشک ۳ متر است. تشک قرمز (تاتامی) دارای ابعاد ۸ در ۸ متر است که جنس آن از اسفنج فشرده با روکش پلاستیک نرم می باشد. محیط مسابقه تشکیل می شود از ۱۸ عدد تشک ۱×۲ به رنگ سبز (محوطه اصلی) و ۱۴ عدد تشک ۱×۲ به رنگ قرمز (محوطه خطر) و ۶۶ تشک سبز رنگ هم، محوطه ایمنی را تشکیل می دهند. تعداد داوران: هر مسابقه جودو زیر نظر ۳ داور انجام می شود که ۲ داور در کنار یک داور در وسط تشک قرار دارند. همچنین یک منشی و یک وقت نگهدار، داوران را در امر قضاوت یاری می کنند. صدور رأی به این شکل است که داورهای کنار، نظرشان را در مورد فن اجرا شده می دهند که چه امتیازی به آن تعلق می گیرد و در نهایت داور وسط با توجه به نظرات داورها نظر نهایی را اعلام می کند. ادای احترام: ادای احترام به دو صورت انجام می شود: ایستاده و نشسته. او که می: شیوه های زمین خوردن در جودو را «او که می» می گویند. کومی کاتا: گرفتن گارد در جودو «کومی کاتا» نام دارد. تای ساباکی: تغییر جهت دادن و تغییر وضعیت دادن جودوکار، با حفظ تعادل کامل «تای ساباکی» نامیده می شود. رانه وازا: فعالیت جودوکاران را در حالت غیر ایستاده گویند. تکنیکهای جودو
تکنیکهای جودو در سه گروه اصلی تقسیم می شوند: فایل کامل این تحقیق ۱۴ صفحه بصورت ورد WORD مرتب و فونت بندی شده می باشد. در تمامی ساعات شبانه روز >> پرداخت آنلاین و دانلود آنلاین پروژه
*دوست عزیز در صورت نداشتن رمز پویا یا قطع بودن درگاه بانکی ، لطفا
نام پروژه درخواستی خود را
جهت هماهنگی برای دریافت شماره کارت واریزی و دریافت لینک دانلود،
به واتساپ پشتیبانی سایت ۰۹۳۹۲۷۶۱۶۳۰ ارسال کنید
*(از ساعت
۸ الی ۲۳)
:
Persian
Arabic
Chinese (Simplified)
Dutch
English
French
German
Italian
Portuguese
Russian
Spanish
دیدگاهتان را بنویسید