مقدمه :
حضرت مریم از زنان بزرگوار و از شخصیت‌های برجسته جهان بشریت است. او مادر پیامبر بزرگ خداوند، حضرت عیسی علیه السلام، بود. حضرت مریم از کودکی در تحت تربیت انسان های والا و مربیان شایسته قرار داشت. در دین اسلام حضرت مریم از جمله معدود زنانی است که به مقام کمال و مطلوب انسانی دست یافته است. در قرآن کریم بارها از این بانوی بزرگ سخن به میان آمده و پاکدامنی و عفت و حیا و ایمان و فضایل برجسته اخلاقی او تأیید شده است. به عنوان نمونه در سوره تحریم آیه ۱۲ او به عنوان نمونه و الگو برای تمام مومنان معرفی شده و پاکدامنی و طهارت او گوشزد شده است.
حضرت مریم دختر عمران و از نسل حضرت داود است. مادرش، حنّه، نذر کرد که فرزندی را که در شکم دارد خدمتگزار بیت المقدس گرداند.
در زمانهایی بسیار دور ،در میان مردمان مومن قوم بنی اسرائیل، زن و شوهری به نام های حنه و عمران زندگی می کردند . عمران از خاندان مومن و مشهور آن زمان بود. سالها از زندگی آنها می گذشت، اما فرزندی نداشتند . روزی حنه از صمیم قلب ، عاجزانه و خالصانه از خدای خود تقاضای فرزندی کرد،زمانی نگذشت که این دعای خالصانه پذیرفته شد . خداوند به عمران وحی کرد که، پسری به تو خواهیم داد ،او را به عنوان پیامبر به سوی قوم بنی اسرائیل،خواهیم فرستاد، او بیماران را شفا خواهد داد و مردگان را به فرمان من زنده خواهد کرد . عمران این خبر را به حنه داد، او به اندازه ای از شنیدن این خبر خوشحال شد که پسر خود را نذر خانه ی خدا ( بیت المقدس ) کرد.
این کودکان در معبد انواع خدمتها و نظافتها را انجام می دهند و به هنگام فراغت از کار مشغول نیایش و عبادت پروردگار می شوند . ماه ها گذشت زمان به دنیا آمدن فرزند حنه فرا رسید . وقتی نوزاد به دنیا آمد حنه بسیار تعجب کرد و نگران شد، چون کودک به دنیا آمده دختر بود و تنها خدمتکاران معبد از میان پسران انتخاب می شدند. اما خداوند این کودک پاک را پذیرفت، زیرا او مادر پیامبر آینده بود. این گونه بود که برای اولین بار دختری برای خدمت در معبد انتخاب شد . به همین دلیل مادر نام او را مریم به معنای زن عبادت کار گذاشت .